Kajak wypada zza zakrętu niemal wprost na łódkę, w której siedzi dwóch wędkarzy. Uśmiechają się i zagadują coś po łotewsku. Odpowiadam po rosyjsku. Zostaje nawiązana nić porozumienia, gdy przechodzimy na angielski. Młodszy z mężczyzn jest wyjątkowo rozmowny: – Jestem marynarzem i dużo pływałem po świecie – chwali się, a ja rozumiem, skąd u niego tak dobry angielski – W Gdańsku mam córkę, teraz kończy 17 lat Okazuje się, że łącznie ma czwórkę dzieci. Nie dopytuję, czy każde w innym porcie. Zanim odpłynę dowiem się, że mieszka w Lipawie, pokaże, jaką przynętę używa na ryby, pochwali się jedną ze złowionych ryb oraz wyjaśni, że nazwa rzeki Durbe, po której płynę, wywodzi się z języka szwedzkiego i znaczy „biała ryba” Na rzece Durbe. Łotwa Spływy w krajach nadbałtyckich – rzeka Durbe To jedna z wielu ładnych i dzikich rzek na Łotwie, na której warto zorganizować spływ. Kajaki można zwodować w Akmene lub w Ciravie. Aby przepłynąć Durbe do morza wystarczą dwa dni (ok. 44 kilometry). Szczególnie w początkowym odcinku rzeka jest wymagająca – dużo zwałek, które nie są trudne do pokonania, jednak ich ilość zmęczyła mnie okrutnie. Z drugiej strony rzeka jest bardzo ładna krajobrazowo i często sięgałem po aparat, aby zrobić zdjęcia. W końcowym odcinku Durbe robi się coraz szersza, a gdy połączy się z Tebrą, tworząc rzekę Sake, znikają wszelkie przeszkody i pozostaje tylko wiosłowanie Przeszkody na rzece Durbe Spływ najlepiej skończyć w niewielkim porcie Pavilosta, gdzie rzeka wpada do Bałtyku. Jeżeli nie ma dużych fal warto wpłynąć na morze. Szkoda, że końcowy odcinek rzeki jest ograniczony betonowymi falochronami, ale takie są wymogi portu. W Pavilosta można skorzystać z pola namiotowego (płatne). Pavilosta. Płyniemy kajakami do morza Litwa, Łotwa i Estonia – idealne miejsce na kajaki Na pierwszy spływ na Litwie popłynąłem ponad 20 lat temu. Wtedy też zakochałem się w rzekach krajów nadbałtyckich. Wybierając się na spływ na Litwę, Łotwę czy Estonię trzeba liczyć się z dłuższą podróżą, ale zaletą jest brak granic. Wszystkie kraje bałtyckie używają Euro, więc nie trzeba wymieniać złotówek na mało popularne waluty, z którymi nie wiadomo co zrobić po powrocie do Polski. Grążel biały na jednej z łotewskich rzek Rzeki krajów nadbałtyckich w większości są dzikie. Podobnych w Polsce już się nie znajdzie. W krajach bałtycki nie brakuje miejsc, gdzie trudno dostrzec ślady cywilizacji. Wioski, mosty, linie wysokiego napięcia, to niezwykle rzadki widok. Na wodzie jesteś tylko ty w otoczeniu nieskażonej przyrody. Zalety niekiedy stają się wadami – brak cywilizacji, to brak sklepów. Może się okazać, że przez kilka dni nie dotrzesz do żadnego obiektu handlowego, dlatego należy zabrać na kajak zapasy jedzenia na co najmniej trzy dni. Nie tak łatwo też znaleźć w internecie opisy poszczególnych szlaków, stąd nie do końca precyzyjnie da się zaplanować przebieg spływu. Na rzece w Estonii Rzeki pogranicza – Apse i Barte Zanim znaleźliśmy się na Durbe, najpierw spłynęliśmy rzekami pogranicza Litewsko-Łotewskiego – Apse i Barte. Bardzo ładny był odcinek wąskiej, lekko zwałkowej rzeki Apse, która płynie dokładnie po granicy litewsko-łotewskiej. Po około 10 kilometrach Apse wpada do większej rzeki Barte (po litewskiej stronie zwie się Bartuva), która początkowo jeszcze dość wąska systematycznie będzie się poszerzać. Na Barte dobrze jest zatrzymać się na biwaku blisko wpływu Apse, aby zobaczyć, jak wyglądają międzyunijne granice ustawione gdzieś na polnej drodze w lesie. W pobliżu jest też sklep (po stronie litewskiej) w miasteczku Gurstiske. Tak wygląda granica państwowa między Litwą, a Łotwą Szlak Barte jest łatwy, szeroka rzeka nie kryje w nurcie praktycznie żadnych przeszkód. Teoretycznie można nią dopłynąć, aż do Lipawy, ale nie polecam, gdyż kończy się długim, zarastającym jeziorem, po którym ciężko się wiosłuje. Lepiej zakończyć przygodę z kajakami w miejscowości Barte. Na spływ Apse i Barte wystarczą trzy dni. Spływy w krajach nadbałtyckich. Rzeka Barte Spływy w krajach nadbałtyckich – na początek Ula, Mereczanka i Niemen Chyba najpopularniejsza trasa spływowa wśród polskich kajakarzy. Zaczyna się w miejscowości Dubicai na rzece o wdzięcznej nazwie Ula. Sama rzeka jest wąska, miejscami trudna, trzeba liczyć się z powalonymi drzewami w nurcie. Przepływa przez Dzukijski Park Narodowy. Po pokonaniu ok. 60 km Ula wpada do Mereczanki. Rzeka Ula – Dzukijski Park Narodowy (Litwa) Mereczanka jest znacznie szerszą i łatwiejszą rzeką. Nie ma w niej zwalonych drzew, a ciekawostką są wiszące mostki. Po 20 kilometrach Mereczanka wpada do Niemna w miejscowości Merkine (warto tam choć na chwilę się zatrzymać!). Wiszący most nad Mereczanką Niemen, to szeroka, ale bardzo malownicza rzeka. Można nią dotrzeć aż do Kowna, ale większość spływów kończy swoja przygodę kajakową w Nemunaitis, po przepłynięciu 30 kilometrów. Świt nad Niemnem Gdzie jeszcze na spływy w krajach nadbałtyckich? Na Litwie polecam pojezierze Łokajskie i rzeki: Żejmiana oraz Neris (dawna Wilia). Nerisem można dopłynąć do Wilna, a potem także do Kowna (chociaż jest to wtedy wyprawa na co najmniej dwa tygodnie). Na Łotwie najpopularniejsza jest Gauja, na której niestety nie byłem. Płynąłem natomiast Abavą, a także Sedą i Salacą – wszystkie szlaki są bardzo ciekawe przyrodniczo. Estonia, nie ma tak ciekawych rzek, jak Łotwa i Litwa, ale spływ można zorganizować chociażby na trzeciej, co do długości rzece w kraju – Poltsamee. Rzeka Poltsama w Estonii Spływy w krajach nadbałtyckich – informacje praktyczne i linki Niemal wszystkie rzeki w krajach nadbałtyckich poznałem dzięki pływaniu z Towarzystwem Polska-Litwa-Łotwa-Estonia, które organizuje najwięcej spływów w te rejony. Ofertę wyjazdów, głównie na Litwę, znalazłem też na stronie klubu kajakowego Szot w Augustowie. Jeżeli chcecie zorganizować spływ samodzielnie, kilka wypożyczalni z Suwałk i Augustowa dowozi kajaki na Litwę. Dużo przydatnych informacji o łotewskich rzekach znalazłem na tej stronie (info w języku angielskim!). A kto chciałby przeczytać barwną relację ze spływu rzekami Apse, Barte i Durbe, powinien wejść na stronę krakowskiego klubu kajakowego Wiking. Rzeka Apse Kto z was pływał po Litwie, Łotwie lub Estonii? Jakie są wasze wrażenia?

Atlas Polski Ryby fauna i flora polskich jezior Atlas ryb został specjalnie przygotowany dla nurków, prezentowane zdjęcia przedstawiają ryby w naturalnym środowisku. Dzięki ciężkiej pracy udało się zgromadzić zdjęcia większości ryb, do których można pod woda podpłynąć. Szczupak i okoń to dwie ryby najchętniej pozujące. Karp dziki sazan (Cyprinus carpio) Dzika forma karpia posiada wrzecionowate ciało, w przekroju poprzecznym prawie okrągłe, na całej powierzchni pokryte łuskami. Może osiągać wielkość ponad jednego metra i ciężar 20-30kg. Płoć (Rutilus rutilus) Ciało krótkie, wysoko wygrzbiecone, bocznie ściśnięte. Głowa krótka, szczęka górna nieco wysunięta przed mały otwór ustny. Płetwy piersiowe najdłuższymi promieniami sięgają nasad płetw brzusznych. Grzbiet ciemniejszy, boki złotobrunatne lub szare. płetwy piersiowe szaroniebieski, inne płetwy z czarnymi końcami. Wzdręga (Scardinius erythrophthalmus) Gatunek ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), często mylona z płocią, od której jest bardziej jaskrawo ubarwiona i ciało ma silniej spłaszczone. Preferuje nizinne, silnie zarośnięte, wolno płynące rzeki lub jeziora o dnie mulistym. Żyje w stadach, skupiając się bliżej powierzchni. Leszcz (Abramis brama) Gatunek ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), przeciętnie mają około 2-3 kilogramy i długość 30-40cm. Ciało silnie wygrzbiecone oraz bocznie spłaszczone, pokryte dużymi łuskami. Otwór gębowy dolny. Brzana pospolita (Barbus barbus) Gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae). Ryba typowo rzeczna. Przebywa zazwyczaj w miejscach o twardym, kamienistym lub kamienisto - żwirowym dnie i szybkim nurcie. Ciało długie, niskie i walcowate. Okoń (Perca fluviatilis) Jedna z najbardziej pospolitych i najpiękniej ubarwionych ryb naszych wód śródlądowych. Drapieżnik. Rośnie bardzo powoli, dorasta do 35cm, waga 1-1,5kg, żyje do 15lat. Żyje w przeważnie w stadach. odżywia się głównie rybami, nie gardzi również fauną denną. Sandacz(Stizostedion lucioperca Drapieżnik z rodziny okoniowatych, osiąga długość do 100cm, wagę 15kg, żyje do 20lat, występuje w zbiornikach, które posiadają duże partie dna kamienistego, bez mułu. Najchętniej odżywia się narybkiem ale nie gardzi larwami owadów, ślimakami a nawet żabami. Wąski przełyk zmusza sandacza do atakowania tylko małych ryb. Bardzo żarłoczny. Jazgarz (Acerina cernua) Ryba z rodziny okoniowatych, w zasadzie jest to najmniejszy gatunek z tej rodziny. Ciało śliskie, koloru brązowozielonego z dużą ilością ciemnych plam ułożonych w podłużne linie. Długość 10-15cm. Kiełbie (Gobio gobio) Rodzina karpiokształtne, długość niewielka 8-15 cm, grzbiet brązowoczarniawy, brązowozielonkawy, boki jaśniejsze z szeregiem ciemnych plam Szczupak (Esox lucius) Drapieżnik, w sprzyjających warunkach osiąg długość do 1,5m i wagę do 25kg, żyje do 35lat. W czasie zerowania czeka w bezruchu, ukryty wśród roślinności, jeżeli ofiara m i ciężar odpłynie na zbyt małą odległość następuje błyskawiczny atak - skok. Szczupak chwyta zdobycz najczęściej w pół i powoli obraca ją w pysku, aby połknąć od głowy. Węgorz europejski(Anguilla anguilla) Ciało wężowate, w przekroju poprzecznym cylindryczne. Część ogonowa silnie bocznie ściśnięta. Całkowity zanik płetw brzusznych. Całe ciało pokryte drobnymi łuskami. Grzbiet ciemnozielony lub zielonobrunatny, boki jasne, brzuch żółtawy. Sum (Silurus glanis) Drapieżnik, dorasta do 2m i 40kg, żyje do 80lat. W pierwszym okresie życia młode osobniki żywią się planktonem, pod koniec pierwszego roku przechodzą na drapieżny tryb życia. Sum odżywia się przede wszystkim drobnymi rybami, spożywając raki, żaby i kijanki. Sumik karłowaty(Ictalurus nebulosus) Ojczyzna tej ryby jest Ameryka Północna, do europy został sprowadzony pod koniec XIX w. Długość 25-30cm, ciężar do 0,5kg Od suma odróżnia go mała płetw położona za płetwą grzbietową i większa ilość wąsów (osiem wąsów). Sumik karłowaty (samica) buduje gniazdo na okres tarła (maj-czerwiec) w płytkich zarośniętych wodach stojących, najlepiej na piaszczystym dnie. Samiec pilnuje ikry i narybku. Miętus (Lota lota) Miętus, ryba z rodziny dorszowatych (Gadidae), rzędu dorszokształtnych (Gadiformes), jedyny przedstawiciel dorszowatych zamieszkujący wody słodkie półkuli północnej, strefy zimnej i umiarkowanej. W Polsce występuje podgatunek Lota lota lota (Linneaus), który zasiedla wszystkie wody śródlądowe. Można go spotkać również w zalewach Wiślanym i Szczecińskim, oraz w przybrzeżnych wodach Bałtyku. Lin (Tinca tinca) Gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych (Cyprinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Tinca. Ostrożna, bardzo płochliwa ryba, żyjąca samotnie. Trzyma się w ciągu dnia w pobliżu dna, przejawiając zwiększoną aktywność po zapadnięciu ciemności. Pstrąg tęczowy (Oncorhynchus mykiss) Ryba z rodziny łososiowatych. Ciało wyciągnięte, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Pstrąg potokowy (Salmo trutta fario) Ryba z rodziny łososiowatych. Ciało wyciągnięte, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Ubarwienie zmienne, zależnie od miejsca przebywania. Przeważnie od zielonkawego do brązowawego. Na bokach, plamy ciemne oraz czerwone z białymi obwódkami. Jesiotr zachodni (Acipenser sturio) Należy do rodziny jesiotrowatych. Jego pokarm stanowi fauna denna, którą wygrzebuje z miękkiego podłoża ryjkowatym pyskiem. Gównie są to mięczaki, skorupiaki, larwy owadów, niekiedy drobne ryby Ukleja (Alburnus alburnus) Ryba zaliczana do rodziny karpiowatych. Dorasta do 18-22 cm długości, odżywia się planktonem, drobnymi skorupiakami, owadami zbieranymi z powierzchni wody. Kleń (Leuciscus cephalus) Ciało wrzecionowate, w przekroju prawie okrągłe, głowa szeroka, masywna, szeroki otwór gębowy. . Grzbiet brązowoszary z zielonkawym połyskiem, boki srebrzyste, często złociście lśniące. Brzuch białawy. Płetwy brzuszne i odbytowa czerwone. Długość 30-40 cm, maksymalnie do 60 cm. Występuje stadnie, z tym, że starsze osobniki prowadzą samotny tryb życia. Ciernik (Gasterosteus aculeatus) Ryba z rodziny cierniowatych, długość do 9cm. Na grzbiecie wolno stojące ruchome kolce w liczbie 2-5 (zazwyczaj trzy), występuje zarówno w jeziorach jak i Bałtyku. Głowacz białopłetwy (Cottus gobio) Niewielka rybka o długość ciała zazwyczaj 10-15cm. Ciało kijankowate, bezłuskie w kolorze brązowo szarym. Głowa szeroka, spłaszczona zakończona szerokim otworem gębowym. oczy duże, wysoko umieszczone. Aktywny głównie w nocy, w ciągu dnia ukryty między kamieniami. Ikra Ikrę okonia można zobaczyć na przełomie kwietnia i maja kiedy to okonie mają tarło. Samica składa ikrę głównie w nocy. Rodzice nie interesują się potomstwem. Narybek wylega się w ciągu 14-17dni.

ryba z nadbałtyckich jezior